Susanne Duijvestein

Amsterdam en omgeving

De ontmoeting met een ander mens, met een leven, met iemands kring van mensen, met iemands liefde voor het leven; het blijft onuitputtelijk inspirerend van dit beroep. Van kleins af aan heb ik me innig verbonden gevoeld met de dood. Dat klinkt misschien raar in onze westerse cultuur - waarin we de dood als onderwerp liever vermijden en erg 'druk zijn met leven’ - maar voor mij is de dood juist een inspiratiebron óm te leven. En op eenzelfde manier leert rouw mij over liefhebben.

Wat me daarnaast veel bezighoudt, is de belastende kant van uitvaarten. De belasting voor de planeet, maar ook de belasting voor onszelf. Want we maken er nogal een heftige gebeurtenis van soms, alsof we iets moeten presteren voor de bühne, met weinig ruimte voor kwetsbaarheid en wat we werkelijk nodig hebben. Terwijl een uitvaart bedóeld is als helend ritueel. Een uitvaart mag een invaart zijn van liefde.

Een zachte dood, een natuurlijk afscheid

Voor mij betekent de dood een hereniging met de bron van het leven. Oneindige liefde, eenheid, vrede en licht. Dit is een tegengesteld beeld van hoe de dood ons in het westen wordt gepresenteerd: grimmig, duister en iets waar we bang voor zouden moeten zijn. Ik voel in mijn werk vooral een roeping om een ander verhaal en een ander beeld van de dood te tonen. Een zachter, liefdevoller beeld, gebaseerd op de studies van onder anderen Pim van Lommel, dat ons verbindt met al het leven en héél het leven.

Met deze inspiratie heb ik mijn werk laten groeien tot een leerpraktijk waarin ik mensen op allerlei manieren bewust wil maken van de betekenis van de dood, afscheid nemen en rouwen, in verbinding met onze natuur en met een groter geheel.